Να περάσει ο επόμενος!!!

Σκηνή Νο1.

Συνταξιούχος καταθέτει το πετσοκομμένο εφάπαξ του σε κλειστή προθεσμιακή κατάθεση στη συνεταιριστική τράπεζα της πόλης του, έχοντας εμπιστοσύνη στη ΤτΕ που ασκεί τον εποπτικό έλεγχο και στη Ε.Ε. και την Κυβέρνηση που τον διαβεβαιώνουν ότι οι καταθέσεις μέχρι 100.000 είναι εγγυημένες. Μετά από 1 μήνα το αφεντικό της συνεταιριστικής τράπεζας- γνωστό λαμόγιο της περιοχής- αποφασίζει το κούρεμα όλων ανεξαιρέτως των καταθέσεων και πλέον όχι μόνο δεν έχει απόδοση αλλά από το αρχικό κεφάλαιο του μένει μόνο το 45%. Όταν διαμαρτύρεται το Κράτος του λέει ότι η απώλεια του «ήταν μεν σημαντική αλλά δεν ήταν απρόσφορη» για να την απαγορεύσει.

Σκηνή Νο2.

Μισθωτός μετά από πολλούς κόπους και θυσίες βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να πηγαίνει στη τράπεζα για να δώσει την τελευταία δόση του στεγαστικού του δανείου έπειτα από 25 χρόνια αδιάλειπτων καταθέσεων. Εκεί όμως τον πληροφορούν ότι πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει για ακόμα 3 χρόνια καθώς λόγω της οικονομικής κρίσης η αξία του ακινήτου που είχε υποθηκεύσει για να λάβει το δάνειο, έχει μειωθεί σημαντικά και η τράπεζα έχει ζημειωθεί εξαιτίας του αυξημένου κινδύνου μη αποπληρωμής που αντιμετώπιζε. Στις διαμαρτυρίες του, η απάντηση είναι ότι το διακύβευμα - η χρεοκοπία δηλαδή της τράπεζας - είναι πολύ μεγαλύτερο και θα έχει πολλαπλάσιες επιπτώσεις στην οικονομία από την πιθανή δική του απώλεια!

Σκηνή Νο3. πιο ποδοσφαιρική και πιο απλή.

Μουντιάλ Βραζιλίας 2014. Ημιτελικός Βραζιλία-Ελλάδα. Μια καλή νεράιδα έχει αντιστρέψει τους ρόλους και τους παίζουμε όχι απλά στο μισό γήπεδο αλλά δεν μπορούν να ξεμυτίσουν από την περιοχή τους. Το να τους ρίξουμε μια ντουζίνα γκολ είναι θέμα χρόνου. Εκεί γυρω στο 35^ο  λέπτο κάνει ένα «τσαφ» ο Μανωλάς και στην αντεπίθεση τρώμε γκολ. Πριν προλάβουμε να κάνουμε σέντρα ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του παιχνιδιού. Διαμαρτυρίες- κακό αλλά ο Μπλάτερ μας αποστομώνει λέγοντας ότι κατανοεί τη σημαντική απώλεια της ευκαιρίας να κατακτήσουμε το κύπελο αλλά είναι κομματάκι σκληρό να αφήσουμε τη Βραζιλία εκτός τελικού και ναι μεν ένα παιχνίδι λήγει κανονικά στο 90' αλλά για λόγους ανωτέρου δημοσίου - συγγνώμη - ποδοσφαιρικού συμφέροντος, μπορεί να λήξει και στο 35'.

Προφανώς και οι τρεις σκηνές είναι πέρα για πέρα φανταστικές γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να πάρουμε καν σύνταξη, όχι εφάπαξ να ονειρευόμαστε. Δεύτερον δεν πρόκειται να αποπληρώσει κανείς τα δάνεια του αλλά θα μένει στο σπίτι του με ενοίκιο (ρεπορτάζ για τις ρυθμίσεις των στεγαστικών δανείων εδώ) και τρίτο και σημαντικότερο(;) δεν βλέπω να σταυρώνουμε νίκη στη Βραζιλία.

Από τα παραπάνω σενάρια το μοναδικό πραγματικό ήταν η απάντηση της Κυβέρνησης μέσω του ΣτΕ στους μικροομολογιούχους που εμπιστεύτηκαν αυτό το κράτος-σούργελο και αγόρασαν με τις οικονομίες τους ομόλογα. Και στην πραγματικότητα αυτοί είναι που την «έφαγαν» καλά, καθώς οι μεγαλοεπενδυτές εσωτερικού και εξωτερικού και οι τράπεζες των κατα τα άλλα φίλων μας της Ε.Ε. τρέναραν ( δύο χρόνια τώρα πριν το PSI) όσο μπορούσαν το κούρεμα, ώσπου να ξεφορτώσουν από από πάνω τους αυτά τα σκουπίδια, κοινώς ονομαζόμενα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου. Οι μοναδικοί λοιπόν που έμειναν με τα .... ομόλογα στο χέρι ήταν αυτοί που δεν μπορούσαν ή δεν επιτρεπόταν να τα διώξουν (βλέπε παρακάτω) και οι αφελείς που εμπιστέυτηκαν το ελληνικό κράτος με το μότο: «...γίνονται σκόντα σε αυτά;;;;;» Σε αυτούς λοιπόν το ΣτΕ απάντησε ότι το κούρεμα ήταν καθ’ όλα συνταγματικό (αλήθεια εκτός από πλατεία εξακολουθεί και «βγαίνει» και σε άλλα προϊόντα;). Βέβαια για να μην τους αδικούμε τους ανθρώπους είχαν και μια καλή κουβέντα. Η ολομέλεια δέχθηκε ότι η περιουσιακή απώλεια των ομολογιούχων ήταν «ιδιαιτέρως σοβαρή», αλλά δεν «ήταν απρόσφορη», ώστε «να κριθεί απαγορευμένη». Με άλλα λόγια : δεχθείτε τα θερμά μου συλλυπητήρια!

Πολλοί βέβαια από εμάς θα πούνε: ας πρόσεχαν, δεν τους είπε κανείς να πάνε να βάλουν τα λεφτά τους σε ομόλογα. Σωστά! όπως και με το χρηματηστήριο, ας προσέχατε! Αν ξεπεράσουμε όμως τη μνησικακία θα δούμε ότι τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Τους ανθρώπους και πολύ περισσότερο ένα κράτος το χαρακτηρίζει η συνέπεια και η υπευθυνότητα. Και επειδή τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται για ανάπτυξη, για ρωτείστε έναν παλιό έμπορο, ποιος είναι ο πρώτος και σπουδαιότερος κανόνας της Αγοράς; Η Εμπιστοσύνη!!! Ούτε χρήματα, ούτε μισθοδοτικό κόστος, ουτε φορολογίες, ούτε ασφαλιστικές εισφορές ούτε τίποτα. Εμπιστοσύνη. Το γράφει άλλωστε και στη πίσω πλευρά του ιερού δισκοπότηρου του καπιταλισμού, του δολαρίου : In God we trust. Εμπιστοσύνη. Αυτή είναι ο κινητήριος μοχλός της αγοράς, αυτή είναι το θεμέλιο της ανάπτυξης. Διαφορετικά όπως πολύ όμορφα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, το Μπαγκλαντές θα ήταν οικονομική υπερδύναμη με τα ανταγωνιστικά μεροκάματα του 0,5$ .

Εκεί φαίνεται ένα σωστά οργανωμένο κράτος. Στην εμπιστοσύνη που αποπνέει στους πολίτες του, σε όλους τους τομείς. Είτε στη φορολογία, όπου οι αλλαγές δεν είναι πλέον από χρόνο σε χρόνο αλλά και μέσα στο ίδιο το οικονομικό έτος. Είτε στην εκπαίδευση, όπου όσοι ξεκινούν το Λύκειο δεν γνωρίζουν με ποιο σύστημα εξετάσεων θα το τελείωσουν. Είτε στη συνταξιοδότηση, όπου έχουμε παραιτηθεί από την παρακολούθηση των αλλαγών, πεπισμένοι ότι δε θα πάρουμε ποτέ σύνταξη. Είτε στις επενδύσεις, τελευταίο παράδειγμα οι αλλαγές στις κατα τα άλλα κλειστές τιμές αγοράς ρεύματος από Φ/Β. Δεν γίνεται να ξεκινάς με άλλους όρους και στην πορεία αυτοί να αλλάζουν κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον της στιγμής.

 Άλλοι θα πουνε: και τι με ενδιαφέρει εμένα, εγώ είμαι μεροδούλι μεροφάι. Σας έχω νέα: Από αυτή την απόφαση του ΣτΕ και από το κούρεμα των ομολόγων, όλοι χάσαμε. Τουλάχιστον όσοι είχαν κάνει έστω και ένα μεροκάματο και είχαν κολλήσει ένα ένσημο στη ζωή τους. Προφανώς εξαιρούνται οι πολιτικοί καθώς δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα!!! Και γιατί είμαστε όλοι χαμένοι; Γιατί εκτός από τον μπάρμπα-Μήτσο που έχασε το εφάπαξ του, ομολογιούχοι ήταν και ΟΛΑ (σε διαφορετικό βαθμό) τα ασφαλιστικά ταμεία και πολλά από τα πανεπιστήμια της χώρας. Και ενώ ο μπαρμπα-Μήτσος αγόρασε με τη θέληση του, οι υπόλοιποι δεν ήταν και τόσο «εκούσιοι» αγοραστές. Δεκαετίες ολόκληρες τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ο καλύτερος δανειστής του κράτους. Η σχέση ασφαλιστικών ταμείων – κράτους μοιάζει περισσότερο με την οικονομική διαχείριση από τους γονείς του χαρτζιλικιού που δίνει η θεία-Πελαγία στον μικρό Νικολάκη για να πάρει ένα παγωτό: Σήμερα έφαγες πολλά, δώστο εδώ να στο φυλάξω και θα σου πάρω αυριο ένα. Όσο είδατε εσεις παγωτό είδε και ο Νικόλας και αν ποτέ θυμόταν και γκρίνιαζε για τα χρήματα της θείας-Πελαγίας ήταν και αχάριστος που δεν εκτιμά όλο αυτά που του προσφέρονται αφιλοκερδώς!!! 

Έτσι και εμείς αφού για δεκαετίες υπήρξαμε, υποχρεωτικά και δια νόμου, αιμοδότες και χορηγοί (γιατί για να είσαι δανειστής πρέπει να υπάρχει επιτόκιο και τόκοι) του κρατικού προϋπολογισμού (να’ναι καλά ο Ανδρέας εκεί που βρίσκεται) καταφέραμε στα στερνά να εξασφαλίσουμε κάποια απόδοση για αυτές τις υπηρεσίες μας στο κράτος με τη μορφή ομολόγων 30ετούς και βάλε διάρκειας. Επειδή όμως το αγαπημένο μας κράτος «περνάει» δύσκολα και παρόλη την ιδιαίτερα σοβαρή περιουσιακή απώλεια των ταμείων μας η οποία όμως δεν κρίνεται «απρόσφορη» αποφασίστηκε ένα συνταγματικότατο κούρεμα για να έχουμε να πορευόμαστε. Αν τώρα βέβαια σε κανα δυο χρονάκια αρχίσει πάλι το σήριαλ με τα μη βιώσιμα ταμεία, τη λύση τη ξέρουμε. Αύξηση ορίων συνταξιοδότησης στα 95 χρόνια και ‘χει ο Θεός.

Δε θέλω όμως να είμαι μηδενιστής και να κλείσω έτσι πεσιμιστικά το κείμενο. Για αυτό άφησα μια νότα αισιοδοξίας για το τέλος: Δόξα τω Θεω έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα!!!

Ωραίο κούρεμα. Με τις υγείες μας! Να περάσει ο επόμενος παρακαλώ

το ρεπορτάζ εδώ

Μαυρογένης

Σημείωση : απρόσφορος -η -ο  : που δεν είναι κατάλληλος για κτ., που δεν ευνοεί τη δημιουργία ή την εξέλιξη μιας κατάστασης ή μιας διαδικασίας.  [Λεξικό Τριανταφυλλίδη]