Ψυχραιμία παιδιά ...

Είμαι σίγουρος για την απόφαση μου. Όχι δε σκιάζομαι. Όχι δεν φοβάμαι. Είμαι τρομοκρατημένος. Είμαι τρομοκρατημένος όχι από το αποτέλεσμα – όποιο κι αν είναι αυτό- αλλά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το δημοψήφισμα μας βρήκε σαν έτοιμους από καιρό να σφαχτούμε μεταξύ μας. 

Μια κρίσιμη βδομάδα σαν αυτή που διανύουμε θα περίμενε κανείς συζητήσεις με επιχειρήματα, λογική και αμφιβολία. Αντίθετα βλέπεις τρομοκρατία, απειλές και φόβο. Δεν μιλάω για συζητήσεις σε ΜΜΕ, αυτοί παίζουν απλώς το παιχνίδι τους και αναρωτιέμαι αν εξακολουθεί να υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα. Μιλάω για τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Λες και η χώρα έχει μπει σε μια μηχανή του χρόνου και έχει μεταφερθεί στη δεκαετία του ’50. Το όλο κλίμα είναι μετεμφυλιακό.  Μπροστά του το βρώμικο ’89 μοιάζει παιδική χαρά. Αυτό που με τρομάζει δεν είναι το ίδιο το δημοψήφισμα αλλά το μετά.

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι την επομένη του δημοψηφίσματος, είτε το αποτέλεσμα είναι ΝΑΙ είτε ΟΧΙ, τα μέτρα που θα συνεπάγεται θα είναι οδυνηρά (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό) και θα είναι για όλους. Τότε θα είναι που θα χρειαστεί κοινωνική συνοχή, που θα χρειαστεί αλληλεγγύη, που θα χρειαστεί ομοθυμία και σύμπνοια. Όλα αυτά δηλαδή που πάνε περίπατο την εβδομάδα που διανύουμε.

Είμαι εντελώς απογοητευμένος. Όχι από την οικονομική κατάσταση και όσα προδιαγράφει το μέλλον μας, αλλά από την ανωριμότητα της κοινωνίας μας. Θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος αλλά όχι εμείς. Θέλουμε να μεταρρυθμιστούν τα πάντα γύρω μας αρκεί να μην ακουμπήσει εμάς.  Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα από όσα συμβαίνουν γύρω μας μέχρι τη στιγμή που θα το αντιμετωπίσουμε. Μακάρι το πρόβλημα μας να ήταν απλώς οικονομικό ...

Συγχωρέστε μου την απαισιοδοξία …

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Μαυρογένης