Έλειψα για λίγο και όταν επέστρεψα στη γενέθλια γη νόμιζα ότι
έκανα ταξίδι στο χρόνο, στην αυγή της δεκαετίας του '50.... Οι μεν να προσπαθούν να εξισώσουν τους εγκληματίες ναζί με τους κομμουνιστές και οι δε στη φούρια τους να υπερασπιστούν τις αριστερές (;) καταβολές τους να εθελοτυφλούν στις σταλινικές πρακτικές... Ας σοβαρευτούμε λίγο.
Απεχθάνομαι τις γενικεύσεις και τις ταμπέλες, όπως απεχθάνομαι και την πολιτική των ίσων αποστάσεων. Αυτό πια παύει να είναι πολιτική, καταντάει διπλωματία. Προφανώς και κάθε πλευρά έχει τη «δική της» αλήθεια, ωστόσο η πραγματικότητα δεν βρίσκεται ούτε στην μια, ούτε στην άλλη άκρη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα συναντήσεις την Αλήθεια στη μέση ακριβώς… Ρέπει πάντα προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα με τους συμψηφισμούς που προσπαθούν να κάνουν οι εκάστοτε μονομάχοι για να φέρουν την Αλήθεια στο μέρος τους. Ωστόσο υπάρχουν κάποια γεγονότα τα οποία μπορούν να την προσδιορίσουν.
Οι Εσθονοί όπως και όλοι οι λαοί της Βαλτικής (και όχι μόνο, βλέπε Κροάτες, Βόσνιους, Ουκρανούς κλπ) υποδέχτηκαν τους Ναζί ως απελευθερωτές, συνεργάστηκαν μαζί τους και δημιούργησαν τάγματα Ες-Ες που συναγωνίζονταν σε εγκλήματα και βιαιοπραγίες τα ορίτζιναλ Ες-Ες, αυτά που μέχρι και το πλυντήριο του χόλιγουντ ανέδειξε στην προσωποποίηση του κακού.
Η συνεισφορά των Σοβιετικών στην νίκη κατά το 2ο Π.Π. ήταν κυρίαρχη. Όσο κι αν αυτοβαυκαλίζονται οι δυτικοί σύμμαχοι, αν δεν υπήρχε ο κόκκινος στρατός οι Γερμανοί θα διαφέντευαν την Ευρώπη πολύ νωρίτερα από την εποχή της Μέρκελ, ή στην καλύτερη περίπτωση θα είχαν έρθει σε κάποιου είδους συμφωνία με τους δυτικούς συμμάχους, όπως αυτή που έκαναν υποχωρώντας ουσιαστικά αμαχητί προς το Βερολίνο, προσπαθώντας και οι δύο (Ναζί και σύμμαχοι) να προλάβουν την σοβιετική κατάληψη.
Οι σοβιετικοί κάνανε εγκλήματα; Προφανώς και έκαναν τόσο ο Στάλιν πριν το 2ο Π.Π. για να εδραιώσει την εξουσία του, όσο και κατά τη διάρκεια του με μορφή τιμωρίας για τους συνεργάτες των Ναζί (βλέπε Ουκρανία) όσο και οι επίγονοι του μετά, με την ανάμιξη στα εσωτερικά άλλων κρατών, κυρίως του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Βέβαια ήταν λίγο άκομψοι στις επεμβάσεις τους (πχ. Άνοιξη της Πράγας, εισβολή στη Βουδαπέστη) και δεν διδάχθηκαν τίποτα από τις «εκλεπτυσμένες» ανατροπές των «Φιλελεύθερων» όπως του Φράνκο στην Ισπανία, του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, των δικών μας συνταγματαρχών, του Αλιέντε στη Χιλή και τόσων άλλων παγκοσμίως.
Στα δικά μας τώρα… Γίνεται μια προσπάθεια να εξισωθούν τα
εγκλήματα των ναζί στη χώρα μας με τις θηριωδίες που έγιναν σε μια τρελή αδελφοκτόνα περίοδο. Είναι δυνατόν; Όσο κι αν το επιθυμούν δε γίνεται να μπούνε στο ίδιο καντάρι οι φρικαλεότητες των γερμανών στη χώρα μου (αλλά και αλλού) με όσα ακολούθησαν στον εμφύλιο. Συν το ότι κατά τον εμφύλιο η παράνοια δεν ήταν προνόμιο μόνο της μιας φράξιας. Για κάθε θηριωδία του Δημοκρατικού στρατού μπορείς να βρεις ανάλογες του Εθνικού και το αντίστροφο. Είναι μια περίοδος που η λογική είχε πάει περίπατο, η οποία όμως δε μπορεί να συγκριθεί με αυτά που υπέμεναν οι συμπατριώτες μας (αριστεροί και δεξιοί) κάτω από τη μπότα των Ες-Ες.
Δε θα ξεπλύνω τις ενοχές των γερμανών εξισώνοντας τους Ναζί με τους κομμουνιστές. Αυτές είναι οι καταβολές τους και με αυτές θα πρέπει να πορευτούν, ώστε να μη ξανακάνουν τα ίδια, πράγμα που βλέπω εξαιρετικά απίθανο με τη μεγαλομανία και την εξουσιολαγνεία που διακρίνει τους ταγούς τους. Πριν μιλήσει η Ε.Ε. για το σύμφωνο Ριμπεντροπ-Μολότωφ (1939) καλά είναι να κοιταχτεί στο καθρέφτη για το Σύμφωνο του Μονάχου (1938) που οδήγησε στο να παραδοθεί η Τσεχοσλοβακία βορά στα νύχια των Ναζί. Αλλά και την πολιτική του κατευνασμού που ακολούθησαν Αγγλία και Γαλλία στην προσάρτηση της Αυστρίας ή στην ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης Ισπανικής κυβέρνησης από το Φράνκο. Γενικά η Ε.Ε. δεν τα πάει και ιδιαίτερα καλά με την απόδοση ευθυνών όπως φάνηκε πρόσφατα και με την περίπτωση της Ουκρανίας ή για να το θέσω διαφορετικά αρέσκεται στην απόδοση ευθυνών κατά το δοκούν. Ε λοιπόν σε αυτό το παιχνιδάκι των Εσθονών ας προστρέξει για υποστήριξη στους συνήθεις υπόπτους και παρατρεχάμενους της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, εμείς δώσαμε. Δώσαμε σε αίμα ...
Υ.Γ. Όσο για το αν θα πρέπει να καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εγώ λυπάμαι αλλά δεν την καταδικάζω… Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ο άγιος του ενός είναι εγκληματίας του άλλου. Για τους Κύπριους οι Καραολής και Δημητρίου είναι ήρωες, για τους άγγλους τρομοκράτες. Αν είχα μπροστά μου τον Κεμάλ θα τον ξέσκιζα με νύχια και με δόντια, ωστόσο για τους τούρκους είναι ο πατέρας (Ατατούρκ) του έθνους τους. Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται στο πλαίσιο της εποχής της και με τις ηθικές, πολιτικές και πολιτισμικές καταβολές του καθενός. Γλύτωσα το λιντσάρισμα από θαύμα όταν μίλησα στην Ισπανία για τις σφαγές των κονκισταδόρων στους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, που θα ειπωθεί εν καιρώ…
Απεχθάνομαι τις γενικεύσεις και τις ταμπέλες, όπως απεχθάνομαι και την πολιτική των ίσων αποστάσεων. Αυτό πια παύει να είναι πολιτική, καταντάει διπλωματία. Προφανώς και κάθε πλευρά έχει τη «δική της» αλήθεια, ωστόσο η πραγματικότητα δεν βρίσκεται ούτε στην μια, ούτε στην άλλη άκρη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα συναντήσεις την Αλήθεια στη μέση ακριβώς… Ρέπει πάντα προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Και εκεί αρχίζει το πρόβλημα με τους συμψηφισμούς που προσπαθούν να κάνουν οι εκάστοτε μονομάχοι για να φέρουν την Αλήθεια στο μέρος τους. Ωστόσο υπάρχουν κάποια γεγονότα τα οποία μπορούν να την προσδιορίσουν.
Οι Εσθονοί όπως και όλοι οι λαοί της Βαλτικής (και όχι μόνο, βλέπε Κροάτες, Βόσνιους, Ουκρανούς κλπ) υποδέχτηκαν τους Ναζί ως απελευθερωτές, συνεργάστηκαν μαζί τους και δημιούργησαν τάγματα Ες-Ες που συναγωνίζονταν σε εγκλήματα και βιαιοπραγίες τα ορίτζιναλ Ες-Ες, αυτά που μέχρι και το πλυντήριο του χόλιγουντ ανέδειξε στην προσωποποίηση του κακού.
Η συνεισφορά των Σοβιετικών στην νίκη κατά το 2ο Π.Π. ήταν κυρίαρχη. Όσο κι αν αυτοβαυκαλίζονται οι δυτικοί σύμμαχοι, αν δεν υπήρχε ο κόκκινος στρατός οι Γερμανοί θα διαφέντευαν την Ευρώπη πολύ νωρίτερα από την εποχή της Μέρκελ, ή στην καλύτερη περίπτωση θα είχαν έρθει σε κάποιου είδους συμφωνία με τους δυτικούς συμμάχους, όπως αυτή που έκαναν υποχωρώντας ουσιαστικά αμαχητί προς το Βερολίνο, προσπαθώντας και οι δύο (Ναζί και σύμμαχοι) να προλάβουν την σοβιετική κατάληψη.
Οι σοβιετικοί κάνανε εγκλήματα; Προφανώς και έκαναν τόσο ο Στάλιν πριν το 2ο Π.Π. για να εδραιώσει την εξουσία του, όσο και κατά τη διάρκεια του με μορφή τιμωρίας για τους συνεργάτες των Ναζί (βλέπε Ουκρανία) όσο και οι επίγονοι του μετά, με την ανάμιξη στα εσωτερικά άλλων κρατών, κυρίως του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Βέβαια ήταν λίγο άκομψοι στις επεμβάσεις τους (πχ. Άνοιξη της Πράγας, εισβολή στη Βουδαπέστη) και δεν διδάχθηκαν τίποτα από τις «εκλεπτυσμένες» ανατροπές των «Φιλελεύθερων» όπως του Φράνκο στην Ισπανία, του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, των δικών μας συνταγματαρχών, του Αλιέντε στη Χιλή και τόσων άλλων παγκοσμίως.
Στα δικά μας τώρα… Γίνεται μια προσπάθεια να εξισωθούν τα
Δε θα ξεπλύνω τις ενοχές των γερμανών εξισώνοντας τους Ναζί με τους κομμουνιστές. Αυτές είναι οι καταβολές τους και με αυτές θα πρέπει να πορευτούν, ώστε να μη ξανακάνουν τα ίδια, πράγμα που βλέπω εξαιρετικά απίθανο με τη μεγαλομανία και την εξουσιολαγνεία που διακρίνει τους ταγούς τους. Πριν μιλήσει η Ε.Ε. για το σύμφωνο Ριμπεντροπ-Μολότωφ (1939) καλά είναι να κοιταχτεί στο καθρέφτη για το Σύμφωνο του Μονάχου (1938) που οδήγησε στο να παραδοθεί η Τσεχοσλοβακία βορά στα νύχια των Ναζί. Αλλά και την πολιτική του κατευνασμού που ακολούθησαν Αγγλία και Γαλλία στην προσάρτηση της Αυστρίας ή στην ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης Ισπανικής κυβέρνησης από το Φράνκο. Γενικά η Ε.Ε. δεν τα πάει και ιδιαίτερα καλά με την απόδοση ευθυνών όπως φάνηκε πρόσφατα και με την περίπτωση της Ουκρανίας ή για να το θέσω διαφορετικά αρέσκεται στην απόδοση ευθυνών κατά το δοκούν. Ε λοιπόν σε αυτό το παιχνιδάκι των Εσθονών ας προστρέξει για υποστήριξη στους συνήθεις υπόπτους και παρατρεχάμενους της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, εμείς δώσαμε. Δώσαμε σε αίμα ...
Υ.Γ. Όσο για το αν θα πρέπει να καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εγώ λυπάμαι αλλά δεν την καταδικάζω… Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ο άγιος του ενός είναι εγκληματίας του άλλου. Για τους Κύπριους οι Καραολής και Δημητρίου είναι ήρωες, για τους άγγλους τρομοκράτες. Αν είχα μπροστά μου τον Κεμάλ θα τον ξέσκιζα με νύχια και με δόντια, ωστόσο για τους τούρκους είναι ο πατέρας (Ατατούρκ) του έθνους τους. Κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται στο πλαίσιο της εποχής της και με τις ηθικές, πολιτικές και πολιτισμικές καταβολές του καθενός. Γλύτωσα το λιντσάρισμα από θαύμα όταν μίλησα στην Ισπανία για τις σφαγές των κονκισταδόρων στους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, που θα ειπωθεί εν καιρώ…
Μαυρογένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου