Ας πάει και το παλιάμπελο!

Στη ζωή πολλά πράγματα δεν είναι απόλυτα άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, φθηνό-ακριβό και σίγουρα δεν είναι αριθμητικές πράξεις σε ένα μπλοκάκι. Είσαι CEO (sic!!!) στα ΕΛΤΑ και σου φέρνουν τους ισολογισμούς. «Ώπα! Γιατί έχουμε αυτά τα ζημιογόνα γραφεία στου διαόλου τη μάνα; Ποιους εξυπηρετούν; Γιατί τα κρατάμε;» Κι από κοντά σιγοντάρουν οι νεοφιλελεύθεροι λακέδες: «δε θα πληρώνουμε εμείς για να έχει ο κάθε παππούς ταχυδρομείο στο χωριό του!»

Ρε μάστορα για αυτόν ακριβώς τον λόγο είσαι CEO, για να βρεις λύση εκεί που οι υπόλοιποι βλέπουν αδιέξοδα! Για αυτό άλλωστε παίρνεις και ένα σκασμό χρήματα. Το να κλείσεις τα καταστήματα είναι το πιο απλό και αυτό που θα μπορούσε να σκεφτεί ο καθένας. Το να τα διατηρήσεις κάνοντας τα λειτουργικά μέσα από τις ζημιές τους είναι το ζητούμενο. Η διοίκηση των ΕΛΤΑ κατάφερε σε μία περίοδο που υπάρχει έκρηξη του ηλεκτρονικού εμπορίου, με ταυτόχρονη δυσαρέσκεια για τις υπηρεσίες των ιδιωτικών ταχυμεταφορικών εταιριών να μπαίνει μέσα. Ε! αυτό όντως χρειάζεται προσπάθεια, άξιος ο μισθός τους.

Τελικά είναι ζημιογόνα αυτά τα καταστήματα των ΕΛΤΑ; Με τους όρους της αγοράς είναι, αν και δε φταίνε τα ίδια ή οι υπάλληλοι τους για αυτό. Φταίει η διαρκής απαξίωση τους από την ίδια την διοίκηση και το κράτος. Γιατί άραγε; Η απάντηση είναι εύκολη. Την έδωσαν οι ίδιοι θύτες (κυβέρνηση και διοίκηση) πριν από μερικά χρόνια, όταν εν μία νυκτί διαχώρισαν και πούλησαν το πιο υγιές κομμάτι των ΕΛΤΑ, το ταχυδρομικό ταμιευτήριο. Την ίδια απάντηση προαναγγέλλει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ.Χατζηδάκης, όταν τη στιγμή που ξεσπάει σάλος σε όλη τη Χώρα με το κλείσιμο των κατά τόπους καταστημάτων των ΕΛΤΑ, την ίδια ώρα παρίσταται και φωτογραφίζεται σε εκδήλωση ιδιωτικής εταιρίας ταχυμεταφορών. Ή το θράσος τους είναι απύθμενο ή δεν έχουν συναίσθηση των πράξεων τους, διαλέγετε και παίρνετε.

Καλά όλα αυτά, είναι όμως ζημιογόνα; Το είπαμε στην αρχή. Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν χιλιάδες χρώματα μεταξύ τους! Δεν είναι όλα κέρδη και ζημιές, προσθέσεις και αφαιρέσεις. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν μπορούν να μπουν στο ζύγι και βαραίνουν πολύ περισσότερο από τη κάθε χασούρα.

Την τελευταία δεκαπενταετία η ελληνική ύπαιθρος είδε να κλείνουν δημόσιες υπηρεσίες (πχ. ΔΟΥ), να κλείνουν υποκαταστήματα τραπεζών, να κλείνουν σχολεία, να κλείνουν αγροτικά ιατρεία, να υποστελεχώνονται νοσοκομεία, να κλείνουν εργοστάσια (πχ.ΔΕΗ) να ερημώνουν ΒΙ.ΠΕ., να κλείνουν στρατόπεδα. Η νησιωτική χώρα επιπλέον είδε τα δρομολόγια των πλοίων να μειώνονται με ταυτόχρονη αύξηση των εισιτηρίων. Μετά μιλάμε για αποκέντρωση, brain gain και δημογραφικό. Φτάνουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Και η κοροϊδία έχει ένα όριο.

Η αστική κουλτούρα που διακατέχει όλα αυτά τα τεχνοκρατικά στελέχη δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει για την περιφέρεια ένα ταχυδρομείο, ένα σχολείο, ένα αγροτικό ιατρείο. Για τους ανθρώπους της υπαίθρου είναι ο κρίκος που τους κρατάει ενωμένους με την κεντρική διοίκηση. Είναι η σύνδεση τους με το κράτος. Αυτό το κράτος που τους βλέπει ως ποσοστά το βράδυ των εκλογών και τους ξεχνάει μετά για την υπόλοιπη τετραετία.

Πως μπορείς να προσδιορίσεις το κέρδος ενός μικρού σχολείου στην παραμεθόριο; Πως μπορείς να διαπιστώσεις το κέρδος ενός ιατρείου σε ένα μικρό νησί; Πως μπορείς να ορίσεις το κέρδος ενός ταχυδρομείου σε ένα χωριό; Δεν είναι όλα αθροίσματα σε λογιστικά βιβλία. Ορισμένα πράγματα αν τα αντιμετωπίσεις ως νούμερα, έχεις χάσει την έννοια, τον προορισμό και το σκοπό τους. Το μόνο που μπορείς να περιγράψεις είναι η αίσθηση που αποπνέουν, δεν μπορείς να τα οριοθετήσεις και σίγουρα δεν μπορείς να τα βάλεις σε ένα λογαριασμό. Γιατί αυτά που δίνεις τώρα θα τα πάρεις στο μέλλον, ίσως όχι με τη μορφή χρημάτων, αλλά θα τα πάρεις σίγουρα. «Δανεικά, τα πάντα είναι δανεικά», όπως λέει το λαϊκό άσμα και συνεχίζει: «και για όλα αναδρομικά έρχεται η ώρα που πληρώνουμε» και αυτή η ώρα έχει κοντοζυγώσει επικίνδυνα!

Μαυρογένης