Δε με παρατάτε με τις απεργίες σας...

Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο αναρωτιόταν η Αφροδίτη Μάνου κάμποσα χρόνια πριν, και αυτό το ίδιο, λίγο παραφρασμένο τριβελίζει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. 

Για ποιον ρε γαμώτο να κάνεις απεργία;

Για την ΟΛΜΕ; Αυτοί οι ξεφτιλεσμένοι, που ξεπούλησαν την απεργία του Μαΐου; Αυτοί που μας άφησαν ξεκρέμαστους την ώρα του αγώνα; Αυτοί που τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια μας; Τι έγινε, τώρα αποφάσισαν όψιμα ότι συντρέχουν οι λόγοι και οι προϋποθέσεις; Ή μήπως ετοιμάζονται να παίξουν το έργο σε επανάληψη;

Για τις τοπικές ΕΛΜΕ; Οι μισοί με τάσεις σχιζοφρένιας, καθώς αναγκάζονται να υπακούουν δουλικά στις κομματικές γραμμές ακόμα και όταν αυτές έρχονται σε σύγκρουση με το προσωπικό τους συμφέρον. Και οι άλλοι μισοί, αρνητές των πάντων, επιτιμητικοί  σε κάθε άλλη φωνή που δεν προέρχεται από τους ίδιους. Άρνηση για την άρνηση.

Για τους συναδέλφους; Είμαστε ο πολυπληθέστερος αλλά και πιο διαιρεμένος και ανομοιογενής κλάδος του δημόσιου τομέα και όχι άδικα, με φυσικό επακόλουθο να γινόμαστε παιχνίδι στα χέρια κάθε επιτήδειου. Οι της Πρωτοβάθμιας απέναντι στης Δευτεροβάθμιας, η Γενική εκπαίδευση απέναντι στην Τεχνική, οι ξενόγλωσσοι απέναντι στους φιλόλογους, οι χημικοί απέναντι στους πληροφορικούς, οι ΑΣΕΠίτες απέναντι στην επετηρίδα... όρεξη να έχεις και γερά νεύρα για καυγάδες. Το καλοκαίρι όταν έσκασε η βόμβα της διαθεσιμότητας στα σχολεία μας, εκτός από τους «συνήθεις ύποπτους», οι υπόλοιποι άλλαξαν πλευρά ή αντηλιακό. Ίσως γιατί η βόμβα έσκασε σε διπλανό λαγούμι. «Με κομμώτριες θα ασχολούμαστε τώρα;». Ναι! Καλώς ή κακώς θα έπρεπε να ασχολούμαστε και με τις κομμώτριες γιατί τώρα πια έγιναν οι διορθώσεις στο αζιμούθιο και τις παρεκτροπές και πλέον οι βόμβες έρχονται κατευθείαν στα λαγούμια ολονών... και είναι πραγματικό σφυροκόπημα

Η Κυβέρνηση από την άλλη δείχνει μια Ολύμπια ψυχραιμία απέναντι στο ενδεχόμενο να τιναχτεί η σχολική χρονιά (...και όχι μόνο) στον αέρα με το ξεκίνημα της. Ίσως να μη το πιστεύει. Ελπίζει ή ξέρει(;) ότι η απεργία δε θα έχει συνέχεια. Στην πραγματικότητα για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν τη συμφέρει κιόλας η απεργία για να κρύψει τις αδυναμίες και τις αστοχίες της. Να κρύψει τα κενά των καθηγητών που παρά τις εξαγγελίες είναι παρά πολλά. Να κρύψει τα κενά στη χρηματοδότηση και την έλλειψη ακόμα και κιμωλιών στα σχολεία. Να κρύψει τις μεταρρυθμίσεις του ποδαριού με τις καταργήσεις ειδικοτήτων και τη διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών χωρίς κανένας εγκέφαλος να έχει σκεφτεί τι αποτελέσματα θα έχει αυτό στους μαθητές, στο σχολείο στην κοινωνία, εκτός βέβαια από την κάλυψη των νούμερων που τους έχουν επιβληθεί. Ο βασιλιάς δεν είναι απλώς γυμνός, έχει καταντήσει ζητιάνος και η απεργία είναι ένα καλό προπέτασμα καπνού για να κρυφτεί ίσως και για να λυτρωθεί ανάλογα με την τροπή των πραγμάτων.

Η οικονομική αιμορραγία από μια πενθήμερη σε πρώτη φάση απεργία, είναι δεδομένη και πάρα πολύ μεγάλη, ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Για να κερδίσεις όμως κάτι πρέπει να ποντάρεις και εσύ. Έτσι είναι το παιχνίδι. Τουλάχιστον ξέρεις τι έχεις να χάσεις. Είναι και αυτό μια βάση...

Για ποιον λοιπόν ρε γαμώτο να κάνεις απεργία;

Το σίγουρο είναι ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν με πείθει να κατεβώ σε απεργία. Θα κάνω όμως γιατί το χρωστάω...

Το χρωστάω στο Γιάννη που σε μία νύχτα καταστράφηκε η ζωή του επειδή είχε την ατυχία να είναι ΔΕ. Και ας ξέρει μια ντουζίνα παραπάνω πράγματα από εμάς της τριτοβάθμιας...

Το χρωστάω στα παιδιά μου γιατί φάνηκα ανάξιος να τους παραδώσω τις κοινωνικές παροχές και τα εργασιακά δικαιώματα που εγώ είχα παραλάβει από τους προηγούμενους...

Το χρωστάω στον εαυτό μου ως εξαγνισμό για τη ξεφτίλα του Μαΐου. Κι ας ξέρω ότι δε θα αντέξω. Όσο αντέξω. Κι ας ξέρω ότι δεν υπάρχει ελπίδα...

''Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.'' 

Θερμοπύλες Κ.Π.Καβάφης

Μαυρογένης