Εις μνήμη του αγώνα

Κύριοι δυστυχώς ηττηθήκαμε! Μπορούμε να το πούμε με διάφορους τρόπους και να το ωραιοποιήσουμε με πλήθος λέξεων, η ουσία όμως παραμένει μία: οι κινητοποιήσεις δεν έφεραν αποτέλεσμα. Όσο κι αν μας πληγώνει, αυτή είναι η αλήθεια. Ακούστηκαν πολλά προσπαθώντας να υποστηρίξουν το αντίθετο.

Ξαναβρήκαμε το χαμόγελο μας είπαν. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε τυφλοί για να μη βλέπουμε την κατήφεια και την απογοήτευση που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των περισσότερων συναδέλφων. Και η απογοήτευση αυτή δεν έχει οικονομικά κίνητρα, καθώς παρά την άσχημη κατάσταση που προδιαγράφεται, η τάση ήταν για συνέχιση. Έχει να κάνει με το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η απεργία. Έχει να κάνει με τον εξαναγκασμό αργά ή γρήγορα της επιστροφής με σκυμμένα κεφάλια. Έχει να κάνει με την απουσία προοπτικής.

Αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε σαν σωματείο, είπαν κάποιοι άλλοι. Και λίγο αργότερα λοιδορούσαν όποιον είχε αντίθετη άποψη, ακόμα και για αυτήν τη διάρκεια της απεργίας. Τη στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι με τον έναν (επειδή το νιώθουμε και το πιστεύουμε) ή τον άλλο τρόπο (από ανάγκη για να μη διασπαστούμε), την ίδια αυτή στιγμή κάποιοι θυμήθηκαν τις παλιές πρακτικές τους, αυτές που έδιωξαν τον κόσμο από τις Γ.Σ., αυτές που κατάντησαν τις συνελεύσεις υπόθεση μιας μικρής ομάδας ατόμων όπου μπορούν να φλυαρούν χωρίς τον κίνδυνο να εκτεθούν.

Ακόμα και αυτή η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν πίστεψε στην δυνατότητα νίκης, καθώς ενώ είχε στα χέρια της τις αποφάσεις των ΕΛΜΕ για νέα πενθήμερη δεν τόλμησε να την υλοποιήσει βρίσκοντας ευνόητο καταφύγιο στο καταστατικό και τα 2/3. Ο κ.Κοτσυφάκης πριν από τη συνέλευση των προέδρων, είχε προαναγγείλει το αποτέλεσμα μιλώντας το πρωί σε εκπομπή της πειρατικής ΕΡΤ, όπου δήλωσε ότι παρά το ρεύμα για συνέχιση των πενθήμερων είναι δύσκολο να ξεπεραστεί ο σκόπελος των 2/3. Με τούτα και με ‘κείνα η ΟΛΜΕ μετέτρεψε τη ψηφισμένη από τη βάση πενθήμερη σε 48ωρη, για να λάβει μετά τέλος η σεμνή τελετή(το κυλιόμενες θεωρώ ότι ανταποκρίνεται στο υψηλό επίπεδο χιούμορ της ομοσπονδίας). Ίσως να ελπίζουν ότι μπορούν σε λίγο καιρό να κινητοποιήσουν ξανά τον κλάδο. «Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού» αγαπητοί κύριοι, φανταστείτε τι γίνεται με το τρις

Κύριοι χάσαμε. Κι όμως η αλήθεια είναι ότι η απεργία αυτή ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς.

Όλα αυτά τα χρόνια μας κατηγορούσαν ότι κάνουμε απεργία μέσα στις εξετάσεις ή ότι κάνουμε απεργία για να χάσουμε μάθημα. Να λοιπόν μια απεργία στην αρχή της χρονιάς, όπου όλα τα σχολεία έχουν κενά και δε γίνεται μάθημα.

Μας κατηγορούσαν ότι κάνουμε απεργία σκεφτόμενοι μόνο τη τσέπη μας. Να λοιπόν μια απεργία που δεν είχε κανένα οικονομικό αίτημα αλλά αντίθετα ζητούσε δουλειά για τους καθηγητές και χρηματοδότηση των σχολείων.

Μας κατηγορούσαν ότι υποκινούμε τις καταλήψεις και βάζουμε μπροστά τα παιδιά για να μη χάσουμε εμείς το μεροκάματο. Να λοιπόν μια απεργία καθαρά των καθηγητών χωρίς τη συμμετοχή των μαθητών. Και όπου προκλήθηκαν καταλήψεις στα σχολεία αφενός ήταν ελάχιστες και αφετέρου δεν είχαν ανάμιξη οι καθηγητές (όπως και συνήθως δεν έχουν).

Μας κατηγορούσαν ότι δεν έχουμε συμμετοχή στις απεργίες μας. Να λοιπόν μια απεργία που τουλάχιστον τις δύο τρεις πρώτες μέρες είχε εξωφρενικά ποσοστά συμμετοχής. Εγώ τουλάχιστον δε θυμάμαι άλλη φορά τόσα κλειστά σχολεία.

Μας κατηγορούσαν ότι δεν μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό μας. Να λοιπόν μια απεργία με κύρια αιτήματα τη μορφή του σχολείου και τα προβλήματα του.

Μας κατηγορούσαν ότι αν δεν επιδιδόμαστε μετά μανίας στα ιδιαίτερα τουλάχιστον τους «κλείνουμε» με τρόπο το μάτι. Να λοιπόν μια απεργία ενάντια στο νέο εξεταστικοκεντρικό Λύκειο που θα εκθρέψει τα φροντιστηριακά μαθήματα.

Υπήρχαν όλα τα εχέγγυα για να πετύχει αυτή η απεργία κι όμως ΑΠΕΤΥΧΕ.

Απέτυχε κυρίως γιατί δεν κατάφερε να συσπειρώσει γύρω της τους πολίτες. Καλά καλά δεν κατάφερε να παρασύρει ούτε τους Δασκάλους. Δεν κατάφερε να κάνει κατανοητό ότι τα αιτήματα μας δεν ήταν αιτήματα απλώς ενός κλάδου αλλά  μας αφορούσαν όλους. Για πρώτη φορά ήταν αιτήματα που αφορούσαν τη δουλειά και το σχολείο και αυτό ο κόσμος δεν το έμαθε. Αφορούσαν το δικαίωμα στην εργασία και το δικαίωμα στην μάθηση, ποιος το ‘μαθε όμως. Η απεργία απέτυχε επικοινωνιακά, παρότι είχε όλα τα επιχειρήματα με το μέρος της. Φυσικό ήταν τα ΜΜΕ να μας αποκλείσουν αλλά τουλάχιστον δεν είχαμε και τις κορώνες των προηγούμενων κινητοποιήσεων, ακριβώς γιατί τους είχαμε αντικρούσει όλες τις κατηγορίες. Δεν είχαμε επικοινωνιακή στρατηγική, δεν κάναμε κοινωνό το Λαό.

Απέτυχε γιατί πολύ απλά αυτά που ζητούσαμε δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν. Το να καταργηθεί ο νόμος για το νέο Λύκειο, να ακυρωθεί η διαθεσιμότητα και να αυξηθούν τα κονδύλια χρηματοδότησης των σχολείων σημαίνει στην καλύτερη περίπτωση την αλλαγή πολιτικής της Κυβέρνησης αν όχι την πτώση της. Και αυτό, όσο κι αν αυτοβαυκαλιζόμαστε δεν μπορούμε να το πετύχουμε μόνοι μας αλλά δυστυχώς όπως έδειξαν και τα γεγονότα δεν είμαστε ικανοί ούτε καν να εμπνεύσουμε μια τέτοια καθολική αντίδραση και ανυπακοή. Η πορεία της απεργίας έδειξε ότι ο κλάδος μας είναι απομονωμένος από την κοινωνία, χωρίς ωστόσο μόνο με δική του ευθύνη. Για αυτό αποτύχαμε, γιατί δεν καταφέραμε να εντάξουμε την κοινωνία στον αγώνα μας, δεν καταφέραμε να φέρουμε μαζί μας τους μαθητές και τους γονείς. Είναι τραυματική και ακόμα υπάρχει στο μυαλό μου η εικόνα να κάνουμε πορεία και οι μαθητές μας να χλευάζουν από την καφετέρια.

Θα συνεχίσω λοιπόν και στο κύκνειο άσμα αυτού του αγώνα και μετά... επιστροφή στα θρανία. Όχι όμως με το κεφάλι κάτω, γιατί θα ξέρω ότι προσπάθησα. Και αλίμονο στον απεργοσπάστη ή στον γονιό που θα έρθει να μου παραπονεθεί, για τις υποχρεωτικές αποσπάσεις, για τις διαθεσιμότητες, για τα χάλια της παιδείας, για το πετρέλαιο που θα πληρώσει στο σχολείο, για τα λεωφορεία που δεν έρχονται, για τα βιβλία που δεν έχει, για τα κενά που κάνουν τα παιδιά ή για τα λεφτά που πληρώνει στα φροντιστήρια. Οι φωνές μου θα ακούγονται πολλά χιλιόμετρα. Και φωνάζω πολύ ο άτιμος...