Παραμένοντας άνθρωποι....

Ήταν μερικές εβδομάδες πριν, που στην παραλία κάτω από το σπίτι όπου κολυμπάνε οι μικρές μου κόρες το καλοκαίρι η θάλασσα ξέβρασε το πτώμα ενός παιδιού χωρίς κεφάλι... Το παιδάκι ήταν στην ηλικία της μικρής μου.... ήταν συγκλονιστικό, ήταν τρομακτικό, ήταν τραγικό, ήταν....   Από τότε προσπαθώ να γράψω δυο γραμμές για το περιστατικό και δεν μπορώ να ολοκληρώσω ούτε μια παράγραφο. Τι να γράψω δηλαδή;

Το μοναδικό που κατάφερα να κάνω και ίσως αυτό που τελικά θα έχει και κάποιο αποτέλεσμα ήταν να συζητήσω το γεγονός με τους μαθητές μου στην τάξη....

Οι απόψεις και οι αντιδράσεις, εύκολα προβλέψιμες, αντικατοπτρίζουν τις απόψεις και τις συζητήσεις που έχουν γίνει μέσα στην οικογένεια.  Αυτό που μου έκανε όμως μεγάλη εντύπωση και ο λόγος που γράφω αυτές τις δύο αράδες είναι η στάση των παιδιών ...
από την Αλβανία. Δεν ήταν απλώς αρνητικοί στους πρόσφυγες, ήταν παθιασμένα εναντίον τους, αν και για να είμαι ειλικρινής ορισμένα "ελληνόπουλα" τους συναγωνίζονταν σε μένος... Ευτυχώς η υπόλοιπη τάξη δεν συμμεριζόταν τις απόψεις τους. Είχαν τις ανησυχίες τους, είχαν τις ενστάσεις τους αλλά έβλεπα μέσα τους έμφυτη τη ροπή στην αλληλεγγύη. Μια ροπή που ίσως την υπαγόρευαν τα προσφυγικά βιώματα των οικογενειών τους. 

Μετά από εκείνη τη συζήτηση δεν με εξέπληξε χτες η στάση της επίσημης Αλβανίας για το κλείσιμο των συνόρων, που ακολούθησε τις "ανθρωπιστικές" αξίες της υπόλοιπης Ευρώπης...
Όταν όλοι τους έχουν γυρίσει την πλάτη και κοιτάν την πάρτη τους, χαίρομαι που είμαι Έλληνας. Όταν μου κουνάν το δάχτυλο και μου υποδεικνύουν εμμέσως πλην σαφώς να τους πνίγω στα νερά που 6 μήνες πριν έλιαζαν τα ασπρουλιάρικα σαρκία τους, ψηλώνω μερικούς πόντους παραπάνω για την καταγωγή μου. Ναι υπάρχουν κι αυτοί που πλακώνονται για τις εξωλέμβιες των φουσκωτών. Πάντα υπήρχαν και ευτυχώς που υπάρχουν. Γιατί αυτοί φωτίζουν την ανιδιοτελή προσφορά της πλειοψηφίας. Μια προσφορά που δεν χρειάζεται αναγνώριση και βραβεία Νόμπελ. Μια προσφορά που ξεκινώντας από αυτή τη μικρή γωνιά του χάρτη, ίσως σώσει για άλλη μια φορά τη χαμένη τιμή της Ευρώπης.

Στο μυαλό μου τριγύριζαν οι στίχοι του Ν.Μωραϊτη
...Ξένος ήμουνα και εγώ

πριν γίνω αφεντικό
πριν χτίσω και φτιαχτώ
πριν μάθω να ξεχνώ

Ξένος ήμουνα, αλλά
εσύ είσαι ο ξένος πια
και δίπλα μου που ζεις
τη μέρα μου ενοχλείς...

Πήγα προς την πόρτα. Κατάφερα να ψελλίσω μόνο δυο λέξεις:
"Το χειρότερο είναι ότι έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε... και ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Όπου κι αν καταλήξει παιδιά αυτή η τραγωδία, για ένα πράγμα θα πρέπει να προσπαθήσετε, να παραμείνετε άνθρωποι. "
Άνοιξα την πόρτα, το κουδούνι είχε χτυπήσει...

Μαυρογένης